ஆதவனும் அறுந்த செருப்புகளும்

எந்தப் பிறப்பில் செய்த பாவமோ, பண்டிகை நாட்களில் படம் பார்க்கும் பழக்கம் அண்மைக்காலங்களில் தொற்றிக்கொண்டுவிட்டது. ஆதவன் பார்த்தவர்கள் எழுதியிருந்த விமர்சனங்கள், ஆதவன் பார்க்கப் போவது சொந்த செலவில் சூனியம் வைக்கும் வேலை என்று தெரிந்திருந்தாலும், பேராண்மை திரையிடப்பட்ட ரொக்சி திரையரங்கில் படம் பார்ப்பதற்கு, நடு ரேட்டில் குப்புறப்படுத்துக்கொண்டு குருவி படம் பார்ப்பது எவ்வளவோ மேல் என்பதால் வேறு வழியின்றி ஆதவனிற்காய் சினிசிட்டிக்கே சென்றேன்.

மதியநேரக் காட்சிக்காய் சென்றிருந்தபோதும், அங்கு நின்றிருந்த கூட்டம் இரவுக்காட்சிவரை இருந்த நான்கு திரையரங்குகளையும் நிரப்பப் போதுமானதாக இருந்தது. எப்படியாவது ஆதவன் பார்த்தே தீருவது என்ற முடிவோடு கூட்டத்தோடு கூட்டமாக ஐக்கியமானேன்.

அடுத்த காட்சிக்கு டிக்கட் கொடுக்கத் தொடங்கினார்கள். எவ்வளவோ முயன்றும் திரையரங்கிற்கு அருகில் கூட செல்ல முடியவில்லை. எனக்கு முன்னால் நின்றிருந்தவர் காலைக்காட்சிக்கு வந்தவராம். அவருக்கும் அதே கதிதான். அதற்கு முதல்நாள் நடந்த விசேட காட்சிக்கு செல்லும் வாய்ப்புக் கிடைத்தும் செல்லாததற்கு எனக்கு இதுவும் வேண்டும், இன்னமும் வேண்டும் என நினைத்துக்கொண்டேன்.

கொஞ்ச நேரத்தில் போறுமை இழந்த கூட்டம் நமது மூதாதயரின் புத்தியைக் காட்டத் தொடங்கியது. கம்பித் தடுப்புக்களினூடு ஏறிக் குதித்தும், போஸ்டர்களைக் கிழித்தும் அட்டகாசம் செய்யத் தொடங்கியது.  யன்னலைத்திறந்து தியேட்டர் மேலாளர் கத்திய கத்தலும், அதன்பின் கதவை மூடிய வேகமும், விவேக் பாணியில் சொல்வதென்றால் அப்பவே மைல்டா எனக்கொரு டவுட் வரத்தான் செய்தது.

எதிர்பார்த்தது போலவே அடுத்த சில நிமிடங்களில் போலீஸ்காரர் பொல்லுகளுடன் வந்திறங்கினர். எப்படி ஓடினேன் என்று எனக்கே தெரியாது. வீதியின் அடுத்த பக்கத்தில் நின்றிருந்தேன். ஏறத்தாள ஒட்டுமோத்தக் கூட்டமும் ஓடிவிட, கம்பிகளுக்கு மேலே ஏறி வித்தை காட்டிக்கொண்டு இருந்தவர்களுக்கு தமது தீபாவளிப் பரிசுகளைக் கொடுத்துவிட்டு காணாமல் போனது போலீஸ்.

மீண்டும் பழைய குருடி, கதவைத் திறடி கதைதான். ஆனால் இந்த சந்தர்ப்பத்தில் நீதி, நேர்மை, நியாயம், தர்மம் எல்லாம் பார்க்காமல் வரிசையில் கொஞ்சம் முன்னால் ஒடிச்சென்று நின்றுகொண்டேன்.

அடுத்த காட்சிக்கு டிக்கெட் கொடுக்கத் தொடங்கினார்கள். அப்போதுதான் முதன்முறையாக தியேட்டரை அண்மித்தேன். போலீஸ் தடியடியின் எச்ச சொச்சங்களாக அறுந்துபோன செருப்புக்கள் ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடந்தன. ஒரு வழியாக டிக்கெட் கிடைத்தது. படம் பார்த்து முடித்து வெளியே வந்தபோதும் கூட்டம் குறைவில்லை. ஐந்தாறு போலீசார் நிரந்தரமாகவே வெளியில் முகாமிட்டிருந்தனர். செருப்புக்களின் எண்ணிக்கையும் கொஞ்சம் அதிகமாகத்தான் தெரிந்தது.

பண்டிகை நாட்களில் படம் பார்க்கும் எண்ணத்தையும், கூடவே சூர்யா மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கையையும் அந்தச் செருப்புகளுடனேயே தூக்கிப்போட்டுவிட்டு வந்து சேர்ந்தேன்.

எனது ஆதவன் விமர்சனத்தைப் படிக்க இங்கே அழுத்துங்கள்.