தற்கொலைதான் தீர்வாகுமா?

அண்மையில் என்னை மிகவும் அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியது இந்தச் செய்தி. தவணைப் பரீட்சையில் புள்ளிகள் குறைவடைந்ததால் தற்கொலை செய்து கொண்டுள்ளார் ஒரு மாணவர். இதே காரணத்துக்காக உயிரை விட்ட எனக்குத் தெரிந்த இரண்டாவது மாணவர் இவர். இறுதிப்பரீட்சைப் புள்ளிகள் குறைவடைந்தால் தற்கொலை செய்த நிலை இன்று தவணைப் பரீட்சைகளில் வந்து நிற்கின்றது.

நான் படித்த அதே பாடசாலையில், அதே வகுப்பறைகளில் படித்த ஒரு மாணவன். குடும்பத்தில் ஒரே ஆண் வாரிசு.  வெறும் தவணைப் பரீட்சைப் புள்ளிக்காக தற்கொலை செய்து கொண்டது என்ன ஒரு முட்டாள்தனமான முடிவு? அதுவும் ஏனய தவணைகளில் சிறந்த புள்ளிகளையே பெற்றிருந்த இவர் கடந்த தவணையில் மட்டுமே குறைவாகப் பெற்றிருக்கிறார். ஒரு தவணையில் புள்ளிகள் குறைந்ததற்காக இப்படி ஒரு முடிவு தேவையா?

நான் கூட அதே பாடசாலையில், அதே க.பொ.த உயர்தரத்தில், இரசாயணவியல் பாடத்தில் 35இற்கும் குறைவான புள்ளிகளைக் கூடப் பெற்றிருக்கிறேன். ஆனால் இன்று பல்கலைக்கழகத்தில்தான் இருக்கிறேன். தவணைப் பரீட்சை என்பது ஒரு பயிற்சி. அவ்வளவே. அதுவே இறுதி முடிவுகளைத் தீர்மானித்து விடுவது அல்ல.

மறுபக்கம் இந்த மாணவனை தற்கொலைக்குத் தூண்டிய காரணங்களையும் பார்க்கவேண்டும். மகனை எப்படியாவது மருத்துவனாக்கிப் பார்க்கவேண்டும் என்ற பெற்றோரின் கனவு. பல்கலைக்கழகம் இல்லாவிட்டால் எதிர்காலம் கேள்விக்குறி என்ற மாயையை உடைய சமுதாயம். எல்லாவற்றையும் விட பலமான கல்விப் பாரம்பரியத்தை உடைய அவனது சுற்றாடல் என்பனவும் இன்னும் வெளியில் தெரியாத, சொல்ல முடியாத எவ்வளவோ காரணங்களும் இருக்கலாம்.

யாழ்ப்பாணத்தில் பல்கலைக்கழகம் தவிர்த்து, மேற்படிப்புக்கான வசதிகள் இல்லை என்ற ஒரு காலம் போய், இன்று கொழும்பின் பிரபல தனியார் கல்வி நிறுவனங்களின் படையெடுப்பினால் கொழும்பிலுள்ள பெரும்பாலான உயர்கல்வி வாய்ப்புக்களை அங்கேயே பெற்றுக்கொள்ளக்கூடிய சூழல் இன்று நிலவுகின்றது. இனியாவது இந்தப் பல்கலைக்கழக மாயையிலிருந்து விடுபடுவது அவசியம்.

வாழ்க்கை என்பது வாழ்வதற்கானதே. அந்த மாணவனின் ஆத்மா சாந்தியடையப் பிரார்த்திக்கின்றேன்.